Regisseur Adolph doet zijn best, maar kan niet helemaal voorkomen dat The Hidden Life of Trees af en toe op expliciet didactisch terrein belandt. We horen Wohlleben vertellen over de ingenieuze wijze waarop bomen zich via een ‘wood wide web’ met elkaar verbinden en zien vervolgens getekende lijntjes die zo’n web moeten voorstellen – dat werk. Ook de fraaie beelden in het bos – de camera bevestigd aan een omvallende boom, bedoeld om het gevoel van bomen waarover Wohlleben spreekt zo goed mogelijk tot leven te brengen – laten uiteindelijk niets zien wat de natuurepossen van de BBC niet eerder en beter hebben gedaan. Het stoort niet, daarvoor is de urgente boodschap van Wohlleben zichtbaar te veel aan dovemansoren gericht, maar voegt ook niet zoveel toe aan wat we al kennen – en wat de schrijver reeds heeft gepubliceerd.

Gelukkig maakt het vriendelijke, eloquente en wat olijke voorkomen van de hoofdpersoon veel goed. Als portret van een idealist die ver voorbij zijn eigen behoeften kijkt, is The Hidden Life of Trees geslaagd en inspirerend.