Een pleidooi voor solidariteit en compassie

Sinds de mijnen gesloten werden is er armoede en leegstand in Noord-Engeland. En al die lege huizen maken de regio ideaal om Syrische vluchtelingen te dumpen. Zo ook in County Durham, waar de jonge fotografe Yara terechtkomt. Daar krijgt ze te maken met veel anti-vluchtelingensentiment van de bewoners, maar sluit ze ook vriendschap met kroegbaas TJ. Samen besluiten ze in TJ’s kroeg The Old Oak gratis eten te serveren. Want TJ’s moeder wist al: ‘When you eat together, you stick together.’ Zoals in de meeste van Loach’s films (en zeker die geschreven door Paul Laverty) is meteen duidelijk bij wie je sympathie moet liggen. De kunst van vertellen en het oog voor detail zijn bij de oude meester echter zo groot, dat bij de kijker ieder cynisme al snel verdwijnt.

Zo lijkt The Old Oak opnieuw een klassieke hopeloze Loach-film over de uitwassen van het kapitalisme. Maar verrassend genoeg uit Loach uiteindelijk tóch de (ijdele?) hoop dat de verwaarloosden straks eindelijk wél samen optrekken tegen het echte ‘kwaad’. Heel even maakt de grauw-realistische Loach plaats voor een sentimentele, hoopvolle Loach. Zondebok en zondebok zij aan zij: waarom zou dat eigenlijk een utopie moeten zijn?