Een pleidooi voor solidariteit en compassie

Sinds de mijnen gesloten werden is er armoede en leegstand in Noord-Engeland. En al die lege huizen maken de regio ideaal om Syrische vluchtelingen te dumpen. Zo ook in County Durham, waar de jonge fotografe Yara terechtkomt. Daar krijgt ze te maken met veel anti-vluchtelingensentiment van de bewoners, maar sluit ze ook vriendschap met kroegbaas TJ. Samen besluiten ze in TJ’s kroeg The Old Oak gratis eten te serveren. Want TJ’s moeder wist al: ‘When you eat together, you stick together.’ Zoals in de meeste van Loach’s films (en zeker die geschreven door Paul Laverty) is meteen duidelijk bij wie je sympathie moet liggen. De kunst van vertellen en het oog voor detail zijn bij de oude meester echter zo groot, dat bij de kijker ieder cynisme al snel verdwijnt.

Zo lijkt The Old Oak opnieuw een klassieke hopeloze Loach-film over de uitwassen van het kapitalisme. Maar verrassend genoeg uit Loach uiteindelijk tóch de (ijdele?) hoop dat de verwaarloosden straks eindelijk wél samen optrekken tegen het echte ‘kwaad’. Heel even maakt de grauw-realistische Loach plaats voor een sentimentele, hoopvolle Loach. Zondebok en zondebok zij aan zij: waarom zou dat eigenlijk een utopie moeten zijn?

Bitterzoet drama van de Italiaanse regisseur Marco Bellocchio

Turijn, 1969. De idyllische jeugd van de negenjarige Massimo wordt abrupt verstoord door de raadselachtige dood van zijn moeder. ‘Een plotse hartaanval’, zo drukt zijn afstandelijke vader hem op het hart. Massimo gelooft het niet en weigert het verlies te aanvaarden. Hij vindt enkel troost in zijn pas ontdekte liefde voor voetbal. Jaren later, in de jaren negentig, treffen we Massimo aan als een succesvolle journalist bij de Italiaanse krant La Stampa, maar de tijd heeft niet alle wonden geheeld. Als een zekere Giovanni Athos hem een breaking story aanbiedt, wordt hij van de sportredactie gepromoveerd om over de oorlog in Sarajevo te berichten, waar hij last krijgt van paniekaanvallen.

Terug thuis in Turijn ziet hij zich gedwongen om het appartement van zijn ouders te verkopen, wat pijnlijke herinneringen doet bovendrijven. Enig lichtpuntje in de miserie: zijn begripvolle en sympathieke dokter Elisa (de Franse filmvedette Bérénice Bejo). Kan zij hem helpen om weer open te bloeien en de waarheid onder ogen te zien?

De Italiaanse filmveteraan Marco Bellocchio, die in 2010 nog indruk maakte met Vincere (over Mussolini’s geheime minnares), baseerde zich op de autobiografische bestseller ‘Ik wens je mooie dromen’, geschreven door de adjunct-hoofdredacteur van La Stampa die op jonge leeftijd zijn moeder verloor. In Sweet Dreams staat rouwverwerking dus centraal. Of beter: onverwerkte rouw die dertig jaar na dato nog altijd doorsmeult.

Biografie over ’the godfather of soul’ James Brown

James Brown (1933-2006), ‘The Godfather of Soul’, geregisseerd door Tate Taylor van kassucces The Help (2011). Acteur Chadwick Boseman zet de artiest haarscherp neer, van de vermaarde danspasjes en vocale uithalen, tot Browns vrouw- en personeelsonvriendelijke neigingen. Wat blijft zijn de fantastische muziek- en dansnummers.

De film geeft een eerlijke blik op de muziek, het danswerk en stemmingswisselingen van Brown, en laat zijn reis van kind uit een arme buurt tot een van de meest invloedrijke personen uit de twintigste eeuw zien.

Verenigde Staten/​Verenigd Koninkrijk 2014. Biografie van Tate Taylor. Met o.a. Chadwick Boseman, Nelsan Ellis, Dan Aykroyd, Viola Davis en Lennie James.

Deens feelgood drama over schizofrene vrouw

De schizofrene Inger (Sofie Gråbøl, vooral bekend als rechercheur Sarah Lund in The Killing) wordt eind jaren negentig door haar zus meegenomen op een groepsreis naar Frankrijk, het land waar ze jarenlang woonde én waar een traumatische gebeurtenis plaatsvond. Niet alle medepassagiers zijn even blij met haar aanwezigheid, want Inger kent geen enkele remmingen om openlijk haar waanbeelden en gedachten (o.a. over seks en de dood) te delen. Als komedie is deze Deense bioscoophit zeer geslaagd, vooral tijdens het heerlijk ongemakkelijke eerste deel van de busreis, maar de dramatische tweede helft is nogal voorspelbaar en gemakkelijk. Bekroond met publieksprijzen op filmfestivals in Leiden en Leeuwarden.

Als komedie is deze Deense bioscoophit zeer geslaagd, vooral tijdens het heerlijk ongemakkelijke eerste deel van de busreis. De tweede helft ontwikkeld de film zich meer naar een persoonlijk drama. Bekroond met publieksprijzen op diverse filmfestivals!

Niels Arden Oplev (regisseur van o.a. The Girl with the Dragon Tattoo en Daniel, de publiekfavoriet van Film by the Sea 2020) baseerde zijn scenario deels op persoonlijke ervaringen. Sofie Gråbøl (The Killing, The House That Jack Built, The Day Will Come) is spectaculair als Inger.

Charmante stumper steelt kunstwerk om de wereld te veranderen

Komische dramafilm met Hellen Mirren en Jim Broadbent. AI in 1961 stal Kempton Bunton, een 60-jarige taxichauffeur, Goya’s portret van de hertog van Wellington uit de National Gallery in Londen. Het was de eerste (en nog steeds de enige) diefstal uit de geschiedenis van het museum.

In zijn losgeldbrieven schreef Bunton dat hij het schilderij zou teruggeven op voorwaarde dat de overheid ermee in zou stemmen om gratis televisie te verstrekken aan ouderen. Pas vijftig jaar later zou de volledige geschiedenis achter de diefstal bekend worden – een verbazingwekkend verhaal over hoe een rechtschapen man de wereld wilde veranderen en daarmee zijn zoon en zijn huwelijk redde.

Zondag 28 april, 19.30 uur
Toegang €6

Liefdevol portret van zangdiva op blote voeten

Wereldster Cesária Évora (1941-2011) was allesbehalve een diva. Uit dit liefdevolle portret komt een beeld naar voren van een zangeres die, onder andere door blootsvoets op te treden, nooit haar bescheiden afkomst vergat. Een zangeres met een diep-melancholieke stem, “die komt uit haar binnenste, haar leven en haar land,” zoals iemand in de film zegt. Dat land is het tropische Kaapverdië, waar Évora als tienjarig kind in een weeshuis belandde, omdat haar moeder na de dood van haar man geen zes kinderen kon (op)voeden. Ze liep er na een paar jaar weg en werd cafézangeres. Dat rauwe leven veranderde toen zij op haar vijftigste een wereldster werd. Bijzonder is dat de roem haar niet veranderde.

Cesária Évora schetst met archiefbeelden, concertopnamen, interviews en beelden van Kaapverdië een beeld van een vrouw die altijd zichzelf bleef en nooit haar onafhankelijkheid opgaf. Maar ook een vrouw die door haar loodzware jeugd getekend was.

Hoe een 17-jarige jongen worstelt met het leven, dat is allesbehalve feest…

De Franse theaterregisseur Florian Zeller overrompelde in 2020 het bioscooppubliek met zijn speelfilmdebuut The Father. Over een door dementie geplaagde oude man (Anthony Hopkins, die daarvoor een Oscar zou winnen), die de grip op de werkelijkheid aan het verliezen is. In The Son volgt Zeller een succesvol Amerikaans gezin, dat wanhopig probeert hun jongvolwassen zoon van zelfmoord af te houden.

Hugh Jackman speelt Peter, een welgestelde advocaat die kortgeleden een kindje heeft gekregen met zijn partner Beth (Vanessa Kirby). Zijn leven wordt in chaos gestort als ex-vrouw Kate (Laura Dern) met dringend nieuws voor de deur staat. Hun opstandige tienerzoon Nicholas (Zen McGrath) wil niet meer bij zijn moeder wonen en wil in plaats daarvan terug naar zijn vader. Peter stemt toe, maar krijgt meer op zijn bordje dan hij had verwacht. Nicholas blijkt ernstig depressief te zijn. Geen gemakkelijke opgave voor Peter, die geschokt is vanwege de mentale staat van zijn zoon. Terwijl Peter reflecteert op de troebele relatie met zijn eigen vader (Anthony Hopkins), zakt Nicholas steeds verder af in zijn depressie.

Hoe bomen met elkaar communiceren

Heel de wereld praat over het milieu, maar toch lukt het vaak niet om naar de natuur zelf te luisteren. Het is voor Duitse boswachter Peter Wohlleben inmiddels een missie geworden om dit te veranderen. Met zijn non-fictie bestseller ‘Het Verborgen Leven van Bomen’, die inmiddels in meer dan veertig landen is verschenen, laat Wohlleben de verborgen wereld van de bossen zien, het zogenaamde ‘Wood Wide Web’ van bomen die met elkaar communiceren.

Regisseur Adolph doet zijn best, maar kan niet helemaal voorkomen dat The Hidden Life of Trees af en toe op expliciet didactisch terrein belandt. We horen Wohlleben vertellen over de ingenieuze wijze waarop bomen zich via een ‘wood wide web’ met elkaar verbinden en zien vervolgens getekende lijntjes die zo’n web moeten voorstellen – dat werk. Ook de fraaie beelden in het bos – de camera bevestigd aan een omvallende boom, bedoeld om het gevoel van bomen waarover Wohlleben spreekt zo goed mogelijk tot leven te brengen – laten uiteindelijk niets zien wat de natuurepossen van de BBC niet eerder en beter hebben gedaan. Het stoort niet, daarvoor is de urgente boodschap van Wohlleben zichtbaar te veel aan dovemansoren gericht, maar voegt ook niet zoveel toe aan wat we al kennen – en wat de schrijver reeds heeft gepubliceerd.

Gelukkig maakt het vriendelijke, eloquente en wat olijke voorkomen van de hoofdpersoon veel goed. Als portret van een idealist die ver voorbij zijn eigen behoeften kijkt, is The Hidden Life of Trees geslaagd en inspirerend.

Non-fictiefilm over popgenie David Bowie

Moonage Daydream is een meeslepende bioscoopfilm van de voor een Oscar genomineerde filmmaker Brett Morgen, regisseur van Cobain: Montage of Heck. De film bevat nooit eerder vertoonde concertbeelden en is een audiovisuele ruimtereis die niet alleen de raadselachtige erfenis van David Bowie belicht, maar ook dient als een gids voor een leven dat zinvol is en ook voldoening geeft in de 21e eeuw.

Moonage Daydream is meer dan een documentaire. Het is een genre-overschrijdende filmische ervaring gebaseerd op een van de meest iconische wereldberoemde rocksterren aller tijden en lijkt nu al een van de bepalende culturele momenten van het jaar te worden. De film heeft de volledige goedkeuring van Bowie’s nabestaanden en bevat veel van zijn beste nummers, evenals nooit eerder vertoonde concertbeelden.

Dramatische en hartverwarmende komedie met Tom Hanks

In deze film doet Tom Hanks wat hij echt goed kan: de gewone Amerikaan tot een sympathieke held maken. Dit keer is het Otto Anderson, een norse weduwnaar met vastgeroeste gewoonten en zeer gehecht aan regels en fatsoen. Hij moppert veel op zijn buurtgenoten, winkelbedienden en andere passanten. Met de dood van zijn vrouw is hij zijn levenslust verloren.. Wanneer er een druk jong gezin tegenover hem komt wonen, krijgt hij te maken met de goedgebekte en hoogzwangere Marisol (Mariana Trevino). Gaandeweg ontstaat er een wonderlijke vriendschap die Otto’s leven op zijn kop zet.

A Man Called Otto is een grappige, hartverwarmende mix van drama en comedy. Producent Tom Hanks en regisseur Marc Foster maakten een geslaagde remake van de Zweedse arthouse filmhit De Man die Ove Heet uit 2016. Met ook een rol voor Hank’s zoon Truman.

NRC: “..je gaat alsnog van Tom Hanks houden…”